بعضی‌ها با تمام قلب هستند. با تمام قلبت می‌خواهی. با تمام قلبت دوستش داری. با تمام قلبت برایش می‌جنگی. شاید فکر کنید در اینجا با تمام وجود می‌رسی ولی ... نه! این جای کار که می‌شود نتیجه مهم نیست. رسیدن یا نرسیدن، گرفتن یا نگرفتن هیچ کدام مهم نیست. مهم تمام قلب است که سرشار از عشق است و خواستن. چنین خواستنی را برای همه تان آرزو می‌کنم :)

+ سه سال پیش خواستم که مهندس معمار شوم. حال مهندس معمار هستم. این روزهای شیرینم زحمت سه ساله‌‌‌ای است که تا عمر دارم به جنگندگی ام و به خستگی ام در این مدت افتخار خواهم کرد.

برای اولین بار است دلم نمی‌سوزد. نه تنها نمی‌سوزد بلکه خنک هم شده است. این‌ها فقط چوب خدا است که اتفاقا صدا هم ندارد. آن که بخواهد ایمان بیاورد می‌آورد. آن که نخواهد کل دنیا آتش بگیرد نمی‌فهمد. یاد آن چند ده هزار کودک گرسنه و تشنه که می‌افتم بی رحم تر هم می‌شود.‌‌‌ای کاش بیشتر عذاب بکشید.‌‌‌ای کاش کل کشورتان بسوزد. مگر شماها نبودید که می‌گفتید به درک غزه از بین رفت؟! خانه این دنیا و آن دنیاتان پر از آتش. چشم‌هاتان پر از اشک و خون. دل‌هاتان ناامید و هزاران هزار آرزوی بد نصیب تان‌‌‌ای خدانشناس ترین مردمان روی کره زمین.

کاش قبول نمی‌کردم که این طور در مخمصه نیفتاده بودم. سری که درد نمی‌کند را که دستمال نمی‌بندند! کسی هم نبود بگوید آبت گرم است یا نانت سرد؟! که می‌خواهی این طور خودت را به دردسر بیندازی؟! می‌ترسم. خیلی هم می‌ترسم. از لحظه موعود. لحظه‌‌‌ای که شاید در زمان قبول کردن آمدن به این دنیای لجن به آن فکر نکرده ام. دنیایی که دیگر برایم هیچ جذابیتی ندارد. دنیایی که حالم ازش بهم می‌خورد. دنیای لجنی که ما آن را به کثافت هم کشیدیم. حالم بهم می‌خورد از این لجنزار. تنها دلخوشی ام عزیزانی است که در کنارم هستند و دلیل زنده بودنم. دست‌های زحمتکش پدر و تن خسته مادرم. دویدن‌های بی وقفه همسرم و بازی‌های کودکانه فرزندانم. دلم به همین‌ها خوش است. وگرنه که سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند. کاش قبول نمی‌کردم!!